(21-01-2017) Eindelijk terug op het pad van Hardenberg naar Ommen - etappe 9

Zaterdag 21 januari is het dan eindelijk zover…We gaan weer op pad!! Voor vandaag staat etappe 9 Hardenberg – Ommen op het programma en ik loop samen met Jet (Henriëtte). Met heel veel goede zin stappen we na bijna 2 maanden pieterpadrust om 6.30 uur in de auto om onderweg te gaan naar het eindpunt in Ommen.

Ruim een uur rijden, voor ons dus nog best wel te doen. We parkeren de auto bij hotel de Zon en lopen vanaf daar alvast een stukje van de volgende etappe (etappe 10) tot we bij het station komen waar we om 8.08 uur de trein terug naar Hardenberg zullen pakken. Op het station aangekomen komt er net een trein aan maar het is nog veel te vroeg. Deze trein moeten we niet hebben hij gaat naar eindpunt Zwolle en we moeten die met eindpunt Emmen hebben.
 Na nog heel even wachten komt daar de trein naar Emmen ook al aan. We stappen in en eten even een broodje even later komt de kaartjescontroleur langs om te checken of we ingecheckt hebben etc. We maken even een kort babbeltje en in die tijd komt de trein ook al op station Hardenberg aan.

We stappen uit de trein en lopen richting het centrum van Hardenberg naar de plek waar we de laatste keer ongeveer geëindigd zijn, hier pikken we onze route weer op, volop benieuwd naar wat de dag ons brengen gaat. Het lijkt er op dat we in ieder geval weer erg veel geluk hebben met het weer (zouden de weergoden ons dan echt zo gunstig gezind zijn aangezien we nog maar een keer een beetje regen hebben gehad tijdens onze pieterpadzaterdagen)
 
Het begint eigenlijk gelijk al geweldig… Zodra we het centrum van Hardenberg uitlopen komen we gelijk in een prachtig natuurgebied langs de Vecht, het Vechtpark waar we begroet worden door de zon die langzaam opkomt. Een geweldig gevoel van rust en energie geeft dit ons, nu al een 100 x mooiere route als de afgelopen twee en dan zijn we nog niet eens een 5 kilometer onderweg.

We lopen verder en moeten onder een tunneltje door in de richting van een woonwijk, dit levert bij mij wel een beetje weerstand op waarom zouden we weggaan uit een stuk natuur dat zo prachtig is. We vervolgen onze route toch maar in afwachting van wat er nog meer komen gaat…

Al snel komen we langs een volgend prachtig gebied. De Heemser Hooilanden en de Rheezermaten, het is hier echt adembenemend mooi en we staan regelmatig even stil om te kijken. Wat ons ook opvalt, is dat er zoveel roodborstjes zitten, het blijven toch prachtige brutale vogeltjes. Als ik er een op de foto wil zetten is het te snel en draait ie me zijn staart toe. We lopen rustig door in de richting van Rheeze.

Rheeze is een klein esdorp met een goed bewaard gebleven brink, waaraan nog enkele oude schuren en boerderijen staan. De schuren hebben een heel apart vlechtwerk en terwijl we daar naar staan kijken komt er weer een roodborst even een kijkje nemen, dit keer in het kiertje van de schuurdeuren.

We lopen het dorp Rheeze weer uit en besluiten dat het tijd is om een kop koffie te nemen, bij het eerste bankje wat we tegen komen gaan we dit dan ook doen. Zo’n warme kop koffie gaat er natuurlijk erg goed in.

We lopen weer verder en komen lang de sprookjescamping, dit ziet er erg leuk uit en zeker de moeite waard om eens naar te kijken voor een vakantie.

We lopen al snel de boswachterij van Hardenberg in en beseffen dat we erg veel geluk hebben dat de grond mooi bevroren is. Het bos ziet er prachtig uit zo in de sneeuw en met de ijsdruppels aan de takken, de zon met zijn prachtige stralen tussen de bomen door maken het gewoon helemaal af. Wat kun je toch genieten van de kleine dingen die de natuur je biedt. Ongeveer halverwege het bos besluiten we nog even een pauze te nemen om wat te rusten te eten en te drinken. We pakken onze lamzakken er maar bij dit keer, wel zo relaxed in het zonnetje. Als we heerlijk zitten te genieten van de rust en het zonnetje komt er een groepje fietsers langs die zich in een duidelijk dialect afvragen wat dat nou weer is. Dat ging ongeveer zo:

Fietser 1: Wasda dan?
Fietser 2: Waar?
Fietser 1: Joa doar links
Fietser 2: Ja da weekooknie

(dit alles terwijl ze half achterstevoren op de fiets zaten)
Toch leuk aan de mensen dat je een beetje kan horen in welke streek je zit.
Na alles weer opgeruimd te hebben lopen we een beetje stijf geworden weer verder.

We lopen het bos uit en gaan richting de Vecht bij Junne. Hier bekijken we vol bewondering de Junnerstuw, wat een gigantische kracht heeft water toch.
Over het algemeen roepen we graag er gaat niets boven Groningen. Nou wil ik daar toch een kleinigheid aan toevoegen; “Er gaat niets boven Groningen maar het is helemaal niet verkeerd om al het andere mooie in Nederland ook eens te gaan ontdekken”. Wat een hoop mooie dingen hebben we tot nu toe al gezien en ik ben er van overtuigd dat er nog veel meer komen gaat!

Nadat we ons even hebben verwondert over de stuw en zijn prachtige vistrappen gaan we verder landgoed Junne op via de koedrift. Dit heet zo omdat eeuwenlang het vee werd gedreven naar de Junner koelanden. Als we de koelanden afgelopen hebben komen we bij de Marsweg uit. Hier staat een paal met aanwijzers maar omdat de paal een beetje scheef gedraaid staat gaan we bijna de verkeerde kant op. Gelukkig slaat de twijfel al snel toe en komen we er achter dat we toch naar rechts moeten.
We lopen het pad verder in en al snel komen we weer bij een bosrand. We gaan hier een pad in en lopen door, op den duur zien we alleen nog een stel oude Pieterpadpalen (denken wij) staan en deze volgen we totdat, ze ineens ophouden. We kijken op onze routekaart en het lijkt erop dat we verkeerd zitten, we proberen nog een ander pad maar ook dit levert weinig tot niets op. We besluiten met de gps van de telefoon te kijken waar we zitten en waar we ongeveer heen moeten. Dit gaat nog niet meevallen en we zijn een behoorlijk eind uit de richting geraakt. We besluiten te proberen toch de route te vinden en als we steeds rechtdoor en rechtsaf aanhouden zouden we op den duur weer terug moeten komen op het pad. Dit valt echter nog niet mee, de paden in het bos zijn erg slecht en lopen erg moeilijk, het Pieterpad krijgen we ook niet zo een twee drie in het zicht en we besluiten toch weer terug te keren naar de Junnerweg waar het pad aan het eind weer uit moet komen. Ook dit valt niet mee en de paden worden er ook niet veel begaanbaarder door. Uiteindelijk komen we toch gelukkig de asfaltweg weer tegen, we volgen deze en zien een hele groep mensen uit het bos komen. Daar was dus weer de aansluiting met de route.

We steken de Beerserweg over en komen gelijk over een spoorwegovergang het bos weer in. Nu lijkt de route volgen makkelijk aangezien we enkel de andere mensen hoeven te volgen. We lopen het laatste stukje onverhard en komen dan nog een bankje tegen waar we toch even onze voeten een beetje rust gunnen, we hoeven hierna nog maar een kilometer of 2 á 3 maar ook nu weer wegen de laatste loodjes best heel erg zwaar!
Na een korte pauze zodat we niet helemaal stijf worden lopen we het laatste stuk richting Ommen. We komen in Ommen en moeten nog een klein stukje tot het eindpunt, we voelen ons moe en voldaan dat we het toch weer gedaan hebben, het was een heerlijke dag en we hebben genoten met volle teugen! Met deze gedachte in het hoofd zien we de auto staan.

Met nu zeker 28 kilometer in de benen keren we huiswaarts, in totaal heb ik inmiddels 172 kilometer gelopen!

Op naar de volgende Etappe; Etappe 10 Ommen – Hellendoorn (hopelijk over twee week)

Saskia (21-01-2017)