(14-12-2019) Glibberen en glijden, vallen en opstaan van Sittard naar Strabeek

Op 14 december is het weer zo ver, we lopen de voorlaatste etappe van het Pieterpad. Onze start zal dit keer in Sittard liggen en voor het eindpunt zien we wel hoe ver we komen.

Net als altijd sta ik om 5,15 uur bij mijn auto op Jet te wachten om te vertrekken. Om 5.48 uur gaat er een trein naar Zwolle. We stappen samen met allerhande "feestgangers" in de trein. Ondanks dat de trein vrij vol is is het redelijk rustig. Zodra we voorbij Assen zijn komt er een conducteur de kaartjes te controleren, zoals we de vorige keer vernomen hebben met de ingangscontrole in de trein zijn er altijd mensen die zonder geldig plaatsbewijs met de trein willen reizen. Ook deze keer, vlak bij ons zit een man in een vrij diepe slaap, met enige moeite wordt meneer wakker gemaakt door de conducteur die graag zijn kaartje wil zien. De man zoekt wat verward in zijn kleding, zijn pakje sigaretten en nogmaals in zijn kleding maar een plaatsbewijs vind hij niet. De conducteur vraagt waar de beste man heen moet en de man antwoord dat hij naar Veendam moet. De conducteur verteld de man dat hij onderweg is met de trein naar Zwolle en niet naar Veendam. De man krijgt dus een boete en de conducteur moet hem alsnog een retourtje naar Zwolle verkopen. Zodra dat allemaal afgehandeld is zegt de conducteur nog tegen de man dat hij niet weer in slaap moet vallen omdat hij dan er in Zwolle niet uit komt en dan nog verder van huis is. De conducteur gaat weer verder met zijn werk en na wat gemopper en gevloek is de man weer stil en in slaap gevallen. Vlak voor we bij station Zwolle zijn besluiten Jet en ik een goede daad te verrichten en de man wakker te maken, dat valt nog niet mee en de man reageert weer wat verward maar bedankt ons nog wel voor we de treincoupé uitlopen. 

Op het perron hebben we mazzel dat onze volgende trein op de andere kant van het perron verwacht wordt, dat scheelt weer een hoop geren. Na heel even wachten komt de trein richting Rotterdam aanrijden, deze trein nemen we tot aan Utrecht waar we ruim de tijd hebben om over te stappen. We gaan nog even naar het toilet en naar Starbucks voor een lekkere beker koffie voor we naar perron 18 gaan om de trein te nemen die ons naar Sittard zal brengen. Het reizen loopt weer redelijk voorspoedig en om 9.46 uur komen we aan op het station in Sittard. 

Vanaf het station zetten we Google maps aan om de route van het Pieterpad terug te vinden, we hopen dat het nu wel goed gaat, vorige keer waren we hoogstwaarschijnlijk zelf te moe om nog logisch te kunnen nadenken en zijn we waarschijnlijk zelf gewoon steeds de verkeerde kant op gelopen. Samen met Google maps vinden we al snel het Pieterpad weer terug. Het regent inmiddels flink en we besluiten onze regenponcho's gelijk maar aan te doen. Zodra ik mijn poncho over heb komt er een harde windvlaag die de poncho over me heen waait waardoor ik geen steek meer kan zien, handig hoor die wind in combinatie met een regenponcho, maar goed als hij normaal blijft zitten helpt het wel om niet zo nat te worden en beschermt het ook onze rugzakken tegen de regen.

Zodra we onze poncho's weer in bedwang hebben kunnen we weer lopen, we lopen heel snel Sittard weer uit langs de 7 voetvallen de Kollenberg op. Bij de 7 voetvallen konden de mensen op hun weg naar boven bidden en stilstaan bij het lijden van Christus in zijn laatste dagen. Het is mooi om te zien en gaaf om hier te lopen. Boven staat de Rosakapel uit 1675, gebouwd ter ere van Rosa van Lima. Het is gelukkig weer droog. We lopen verder en komen al snel in het gebied waar de Europese Hamster leeft, het is prachtig om dit glooiende landschap te zien, ik ben erg onder de indruk (helaas treffen de foto's de werkelijkheid nooit) Het pad wordt wel steeds slechter en overal glibbert het. We lopen langzaam door zoekend naar plekjes om te lopen zonder weg te glijden. Dit valt niet mee en al snel maak ik mijn eerste "knieval". Mijn voeten glibberen uit elkaar en er is geen houden aan, daar beland ik op mijn linkerknie met mijn handen in de klei/blubber, ik heb me niet zeer gedaan en we kunnen er erg om lachen. Ook mijn camera heeft er wat blubbersputters aan overgehouden maar ook dat wil wel weer schoon. Nadat we uitgelachen zijn lopen we voorzichtig een steile helling af. Gelukkig komen we al snel weer op een asfaltweg en wordt het uitglijd gevaar een stuk minder. Wel moeten we bijna gelijk weer een vrij steil hellende weg oplopen richting Winddraak. Dat valt nog best zwaar, je verneemt al snel dat de meeste zuurstof naar je benen gaat en je het ietwat benauwd krijgt en zwaarder adem moet halen. Als we boven zijn zie ik een bekende Pieterpadplek die ik al vaak op foto's van andere mensen heb gezien. Het is de drenkplaats in winddraak, helaas is deze afgesloten voor de winter. Gelukkig hebben we nog genoeg krachten over om op eigen kracht verder te gaan. Bij de benzinepomp in Winddraak besluiten we even een korte pauze te houden en een broodje te eten voor we weer verder lopen.

Na heel even gegeten en gezeten te hebben gaan we weer op pad, we snappen best waarom deze plek Winddraak wordt genoemd, het ligt erg hoog en het waait er goed. We lopen eerst nog verhard maar al snel gaat dat weer over in een blubberige steile helling omhoog, we klimmen omhoog wat op het gladde pad nog best een onderneming blijkt. In het bos boven zijn verschillende bomen gebruikt voor houtsnijwerk, dat is erg leuk om te zien. We komen uilen tegen en twee dassen die uitgesneden zijn. Je hebt hier een prachtig uitzicht op Munstergeleen (denk ik). Als snel mogen we via een gladde glibbertrap met een wiebeltouw de heuvel weer af. Best spannend zo en echt oppassen dat je niet uitglijdt. De eerste kaart is af als we op een verhard pad uitkomen.

We lopen maar een klein stukje (weer heuvel op) over het verhard pad voor we weer via een glad glibbertrappetje het bos in lopen. Na een paar slingers vlak voordat we een klein trappetje af moeten gaat het weer mis, ik maak mijn tweede knieval, mijn voeten glijden weer weg en de enige kant die ik op kan is omlaag dit keer op mijn rechterknie, deze keer deed het wel zeer, er lagen allemaal stenen op het pad dus dat gaat een blauwe knie worden. Gelukkig is dat het enige en kan ik gewoon weer doorlopen. Mijn schoenen hebben alleen helaas niet helemaal het juiste profiel voor zulke omstandigheden, dus maar extra voorzichtig.

We dalen de Wanenberg weer af en komen weer terug op een geasfalteerd pad, we besluiten even een korte pauze te houden om even wat te eten en te drinken voor we verder lopen richting Puth. Het is wel een erg mooi landschap en inderdaad een heel verschil met het pad voor Sittard.

In Puth kijken we even bij de kerk maar deze is gesloten. We lopen weer verder en gaan eigenlijk vrijwel gelijk Puth weer uit in het spoor van de Bokkenrijders. Het daalt hier flink, ik daal liever als dat ik stijg. Het is een prachtig verhard pad waarop we lopen en dat is ook wel erg fijn, weer iets minder hoeven nadenken waar je je voeten neerzet. Het pad brengt ons bij Kasteel ter Borgh, waar we besluiten een stuk Limburgse vlaai en een glas cola te halen. In Kasteel Terborgh hangt een heel gezellige huislijke sfeer en het personeel is erg vriendelijk. We genieten van de vlaai en de cola voor we weer verder op pad gaan. We mogen weer over fijne blubberpaden door de bossen, het is ook weer beginnen te regenen voor we bij Spaubeek de snelweg en het treinspoor oversteken.

We mogen bij Spaubeek een stuk langs de snelweg lopen over een pad waar je alle kanten opglibbert, volop lol dus. Ik kan mezelf deze keer net overeind houden. Gelukkig buigt het pad wel redelijk snel van de snelweg af, helaas blijft het een grote glibberbende. We lopen nog even verkeerd en zien de lol er niet meer zo van in. Het regent pijpenstelen en we raken behalve onder onze poncho's aardig doorweekt. Onze voeten zijn in ieder geval al lekker nat. Maar opgeven is geen optie. We stappen dapper door en de begaanbaarheid van de paden wordt helaas nog veel minder. Als we door de Grubbe lopen loopt er zelfs gewoon een snelstromende beek over het gehele pad, natte voeten hebben we toch al en de "droge" plaatsen zijn spekglad dus op den duur besluit ik maar gewoon door het water te lopen. Het is echt onvoorstelbaar hoe het water zich hier een pad gezocht heeft. Ik maak nog bijna mijn derde knieval maar gelukkig kon ik net op tijd mijn evenwicht weer terugvinden anders was ik echt drijfnat geworden. Zodra we na een hele strijd boven zijn gekomen en even staan uit te blazen zien we een bordje met gevaarlijke afdaling, goh nou echt? Dat was ons nou niet opgevallen.

Boven komen we weer in het open veld, het stormt en het regent nog flink en de wind klappert met onze poncho's. Het is echt niet leuk zo. Lichamelijk wil het nog best wel eigenlijk maar om zo in de stromende regen en de striemende wind te lopen op het open veld met geen sterveling in de buurt is niet heel bevorderlijk voor het humeur. We besluiten toch te blijven lachen, we worden gewoon keihard op de proef gesteld, maar we kunnen dit. We lopen door naar Terstraten waar het weer droog is. Ik wilde mijn poncho eigenlijk uitdoen maar het is ergens ook wel fijn hoe hij de wind extra tegenhoud  en ik besluit hem toch maar aan te houden. Het ziet er hier heel lief uit net alsof je zo een schilderij binnenkomt lopen (als je de auto's wegdenkt).

Na brand moeten we een smal pad in wat Hellegats heet, ik heb het gevoel dat dit niet veel goeds belooft en dat doet het ook niet, een smal glibberig pad wat deels langs een diepe afdaling (ca 90% dalend schat ik). Ik bedenk me dat als ik hier uitglijd ik wel een groot probleem heb. Ik wordt er een beetje erg ongemakkelijk van. Gelukkig gaat alles goed en lopen we er snel weer bij weg. We lopen verder en gaan een gebied dat Puttersdael heet binnen weer over een glibberpad. Het stijgt en daalt en zodra Jet iets wil lezen over de boze vaders en ik ook wil kijken wat er staat gebeurt het weer ik glijd ik uit, zodra ik me probeer te herstellen glijd ik weer gigantisch uit en grijp richting het prikkeldraad zodat ik niet de afgrond inglijdt, het prikkeldraad boort zich in mijn vinger en ik kan gelukkig weer op mijn voeten staan, als mijn handen niet hadden gegrepen naar het prikkeldraad had het zich waarschijnlijk zo in mijn hoofd geboord, nu heb ik enkel een kleine beschadiging aan mijn wijsvinger, maar daar maak ik me niet zo'n zorgen om. Zodra we weer verder willen lopen en glibberen begint de wind ook weer gigantisch hard te waaien. Het zijn wel de meest barre omstandigheden tot nu toe waaronder we het Pieterpad gelopen hebben.

Gelukkig komen we in Aalbeek weer een stukje verharde weg tegen waar we over mogen lopen, het begint al aardig te schemeren en we besluiten dat we het in het donker over de glibberpaden die wellicht nog komen zullen niet vertrouwd vinden om onze wandeling voor te zetten. Ons besluit staat vast, we lopen tot aan Schimmert en nemen daar de bus, de paar kilometer naar Strabeek geloven we wel.

 Van Aalbeek naar Schimmert is het nog een eind over het open veld en de wind begint ook nog flink aan te zetten, we hebben fikse wind tegen.  We zien de watertoren langzaam dichterbij komen al lijkt het nog langer te duren dan we eerst verwacht hadden. We stappen de laatste stukken nog dapper door. In Schimmert aangekomen zien we dat de bus er met twee minuten zal zijn en we zien hem ook al aankomen. Dat is nog eens een mazzeltje.

We stappen in de bus en het is goed zo voor deze etappe, we hebben totaal bijna 24 kilometer gehad (de kilometeraanduiding van het boekje klopt dus weer niet voor ons) We geloven dat het pad naar Strabeek vast heel mooi zal zijn maar wij slaan hem deze reis over. Komt misschien ooit nog wel een keer.

De bus brengt ons naar het Station in Meersen waar we een kwartiertje moeten wachten op de trein naar Maastricht. Op het perron komt Jet erachter dat ze haar treinkaartje verloren is (waarschijnlijk in kasteel Ter Borgh) en moet haar ov kaart opladen zodat ze toch met de trein terug mag zonder een bekeuring te krijgen. Gelukkig lukt dat wel voor de trein komt, we mogen 6 minuten in deze trein voor we er in Maastricht weer uit mogen. In Maastricht moeten we nog bijna een half uur wachten op de trein naar Utrecht dus we besluiten bij smullers eerst even wat warms uit de muur te trekken. We mogen bijna twee uur in de trein zitten voor we bij Utrecht centraal gekomen zijn. Even tijd om te rusten. Lichamelijk ben ik best wel beurs maar geestelijk ben ik op een of andere manier een stuk minder moe als de vorige keer.

Op station Utrecht doen we even weer ons gewoonlijke rondje en beseffen we dat we in onze pieterpadtijd al een hoop gegroeid zijn wat betreft openbaar vervoer. "Vroeger" vonden we station Zwolle nog indrukwekkend en een beetje eng, alles went met de tijd. Het reizen gaat ons nu erg gemakkelijk af.

Op station Zwolle hebben we weer de mazzel dat de trein naar Groningen op de andere kant van het perron aan komt rijden, alles verloopt erg goed. Dat mag ook wel na zo'n dag.

Om 22.12 komen we aan op station Groningen en halen we de auto uit de garage. Nog maar een keer en dan is het Pieterpadavontuur ten einde, ik geloof dat ik me het nog niet helemaal goed besef maar dat zal 28 december wel komen als we onze laatste keer het Pieterpad opgaan!

Saskia (14-12-2019)