(28-12-2019) De Finale van Berg en Terblijt naar de Sint Pietersberg

Op 28 december is het dan zo ver, we lopen de allerlaatste etappe van het Pieterpad...

Om lekker relaxed te starten besluiten we dan een eindelijk van het aanbod van Jeroen en Eliza (Jet haar nichtje) gebruik te maken en daar te overnachten. Op 27 december gaan we tegen even over half 6 naar het station, ik heb de hele dag al de stuiters en de Pieterpadzenuwen. We worden deze keer gebracht door Edje zodat we op zaterdagavond als we terug zijn in Groningen opgehaald kunnen worden door ons welkomstcomité. Zodra we op het station zijn kunnen we gelijk in de trein stappen. Om 18.18 uur vertrekt de trein richting station Utrecht. Toch raar zo voor de laatste keer richting Limburg te reizen om het Pieterpad te lopen. Het duurt ruim 2 uur voor we in Utrecht aankomen. Op station Utrecht gaan we nog even weer langs de Starbucks voor koffie voor we bij spoor 18 weer naar beneden naar het perron gaan om op de trein te wachten, gelukkig komt de trein al snel aanrijden. Op het perron staan ook een stel Limburgers die denken dat het al carnaval is of zoiets, er zit al aardig wat drank in en ze zingen luidkeels. Het nummer Nao 't Zuuje van Lex uiting is best een mooi nummer tenzij je het uit de monden van deze figuren hoort voor minstens de tiende keer achterelkaar. Alle mensen in het treinstel verbazen zich erover. Het duurt een dik uur voor we op het station in Weert binnenrijden. Op het station in Weert moeten de Limburgers er ook uit. We lopen vlug het station uit om de nog steeds luidkeels zingende Limburgers kwijt te raken. Dan moeten we opletten of we de auto van Jeroen en Eliza al zien. We kijken rond op zoek naar een witte station of een kleine zwarte auto. Na even zoeken hebben we de auto op de parkeerplaats gevonden, Jeroen en Eliza zijn hier alleen niet. Jet belt Jeroen om te vragen waar ze zijn. Jeroen en Eliza staan boven op het station te wachten tot we eraan komen terwijl wij al buiten het station staan. Al snel komen ze aanlopen en kunnen we in de auto stappen om naar hun huis te rijden. Daar aangekomen drinken en kletsen we nog wat. Jeroen en Eliza willen ook graag meelopen op de laatste etappe van het Pieterpad, dat is natuurlijk hartstikke leuk! De laatste etappe lopen we met z'n vieren. Eerst nog een nachtje slapen en dan vroeg weer op om om ongeveer 9 uur te beginnen met lopen.

Na een nachtje slapen, draaien, woelen en onrustig zijn is het 6.42 als we wakker worden. We blijven nog heel even liggen en staan om ongeveer 7.00 uur op. Jeroen maakt een lekkere kop koffie voor ons en Eliza maakt broodjes, we worden weer verwent. Omdat Jeroen en Eliza nu ook mee gaan lopen hoeven we niet eerst met de trein en de bus maar gaan we met de auto naar Berg en Terblijt.

In Berg en Terblijt moeten we eerst even zoeken waar we de route weer oppakken en waar we de auto neerzetten maar al snel hebben we dat ook allemaal uit gepuzzeld en beginnen we met lopen. We lopen lang de groeve Blom waar een klaphek voor staat ik ben benieuwd wat daar te zien is en we gaan door het hek heen. Al snel zien we een paar schaapjes en komen er andere dieren de groeve uitlopen. We kunnen eerst nog niet zo goed zien wat voor dieren het zijn en we denken dat het geiten zijn maar als ze dichterbij komen zien we al snel dat het erg nieuwsgierige kune kune varkentjes zijn. Ze zijn erg leuk en we blijven even kijken.

We lopen Terblijt binnen en het gaat al aardig omhoog, omhooglopen blijft best wel pittig. Terblijt is niet erg groot en al snel lopen we over een soort landweg Terblijt weer uit. Hier komen we langs herberg de Bonte haan waar een soort kinderbedje staat met allemaal half vergane schoenen eraan. Het is hier mooi rustig en stil en we komen hier geen andere mensen tegen.

Een stukje verder lopen we de door de Bemelergrubbe en Bemelerberg.  Hier zien we de eerste echte grotten dit maakt toch we indruk met de steile rotsen, het pad is hier wel wat glibberig maar net niet glibberig genoeg om mijn sneeuwijzers onder te doen. We passeren Bemelen, hier is het druk van de actieve wandelende en hardlopende mensen. We lopen kletsend verder en al snel komt Maastricht in zicht, dat voelt gek, we zijn gewoon naar Maastricht gelopen.

We lopen Maastricht binnen via een lange rechte weg die ietwat saai te noemen is. Het is niet het mooiste stuk maar ook dit is Nederland. We lopen alsmaar rechtdoor tot we het spoor moeten passeren, dit keer gaan we via een ongelooflijk onguur naar urine stinkend tunneltje waar al een zenuwachtig drugsklantje met een leeg zakje in zijn ene hand en een paar briefjes van 5 in zijn andere op zijn dealer staat te wachten (althans een andere verklaring konden we er niet aan geven) onder het spoor door. Ik ben blij dat het gewoon overdag is en licht, als het ook nog donker geweest zou zijn geweest zou ik me er ongelooflijk niet prettig hebben gevoelt. We lopen vlug bij het tunneltje weg ons verbazend over het hele fenomeen. We lopen door tot het station van Maastricht en hier eindigt de tweede kaart al. Het loopt allemaal erg goed vandaag. Op het plein van het station staat een grote rode ster en we besluiten hier wat foto's te maken voor we verder het centrum in lopen.

Het centrum van Maastricht is mooi versierd en ergens is het jammer dat het licht is, als het donker is komen alle lampjes natuurlijk veel beter tot zijn recht. We lopen een winkelstraat door voor we bij de Sint Servaasbrug komen waar weer een grote rode ster staat, deze ster is voor Eliza en Jeroen. We maken wat foto's en gaan dan de brug over. Het is best heel druk op de brug. Na de brug lopen we eigenlijk net een beetje te ver door en komen we bij een gezellig terras met verwarming uit om even een pauze in te lassen en natuurlijk een stuk Limburgse vlaai te eten. Het stuk vlaai is gigantisch maar wel erg lekker.

Na onze pauze hebben we al snel het pad bij de Onze Lieve Vrouwe kerk weer gevonden. We hadden er graag even binnen gekeken maar er was net een uitvaart aan de gang. Een andere keer dan maar. We lopen via leuke drukke winkelstraatjes als ik ineens in een open deur een soort molenachtig iets zie, hier wil ik wel even kijken. Het blijkt de Bisschopsmolen te zijn, een middenslag watermolen in het centrum van Maastricht. De molen wordt gebruikt voor het malen van Speltgraan. Als we er weer uitlopen vervolgen we onze weg. We lopen al snel het drukke centrum weer uit en komen langs de tapijnkazerne en een park. We lopen almaar rechtdoor tot we via een sterk stijgend voetpad verder omhoog richting fort Sint Pieter lopen.

De emoties vallen me even aan en ik bedenk me dat het echt de laatste paar kilometer zijn en dat ik het dan toch echt gehaald heb, bijna 500 kilometer Pieterpad zijn haast af. Daar lopen een paar tranen. We moeten even kijken hoe we om het fort heen moeten lopen maar na even lezen kiezen we het juiste pad. We moeten via een trap omhoog. Ik krijg mijn emoties weer iets beter onder controle. Van bovenaf hebben we een geweldig uitzicht. We zitten hier echt wel hoog. Nog even raken we door het afsnijden van een blubberpad over een alternatief paadje een beetje het juiste pad kwijt. Na even goed opletten en lezen zien we dat we bijna de verkeerde kant op gegaan zijn. We komen langs de kiekoet waar ik even kijk of ik een oehoe kan vinden, we zien wel andere vogels. Volgens Jeroen zit de Oehoe hier helemaal niet, volgens het pieterpadboekje wel. "De Encigroeve - een uitgeholde berg. Bij een uitzichtpunt kijkt u in de mergelgroeve. In de wand links zijn de gaten van het gangenstelsel in de berg te zien. Dit is ook een van de plekken waar de grootste uilensoort de Oehoe broedt."

Nadat we uitgekeken zijn bij de kiekoet lopen we verder we komen op een geasfalteerd pad uit. Mijn benen besluiten ineens dat het wel genoeg geweest is en mijn ene kuit schiet vol in de kramp terwijl mijn andere scheen vol in de kramp schiet. Rustig aan stapje voor stapje loop ik door, ik laat me nu niet meer tegenhouden. Daar is het eindpunt, het voelt nog heel onwerkelijk maar we hebben het gehaald! Het eindpunt van het Pieterpad met de zuil waarop staat; "Tussen wens en vervulling ligt een grote afstand." De wens was het Pieterpad af te lopen we hebben er een grote afstand voor afgelegd en niet alleen in kilometers maar ook in alle andere opzichten maar het was het waard! We kijken rond en proosten op het einde met de prosecco  die ik heb meegenomen (deze prosecco is echt wel vies). We maken nog wat eindfoto's voor we terug naar beneden gaan om bij chalet bergrust nog een oorkonde te halen. Op het terras van het overdrukke chalet drinken we nog een beetje. We kijken even hoe we terug gaan naar het station, we kunnen met de bus die over ongeveer een half uurtje komt of we kunnen terug lopen.

De bus die ons zou moeten brengen kunnen we niet echt vinden dus lopen we dezelfde route maar terug naar het station in Maastricht. Het blijkt dat de bus die Jeroen en Eliza moeten hebben over één minuut vertrekt, we nemen dus haastig afscheid en zij rennen richting bus, ze halen het net. Wij lopen naar de trein die we ook halen. We moeten twee uur in de trein zitten naar Utrecht, we zijn toch best wel moe en het dringt nog steeds niet echt door dat dit de laatste etappe was. Op station Utrecht gaan we nog even naar het toilet en halen we wat te eten bij The döner compagny. Als ons wordt gevraagd of alles erop en eraan mag zegt Jet klakkeloos ja, dat is prima natuurlijk maar het ging om een bestelling van iemand anders. Gelukkig wilde diegene ook alles erop en eraan. We laten ons eten inpakken en gaan naar perron 11 waar we de trein naar Zwolle moeten hebben. We stappen in de trein en eten ons eten op. Deze treinrit lijkt erg snel te gaan en al snel zijn we op station Zwolle. Hier moeten we overstappen van spoor 6 naar spoor 7 gelukkig liggen deze weer aan hetzelfde perron en hoeven we niet te rennen. Op schema stappen we om 18.15 uur in de trein die ons naar Groningen brengt. In Groningen staan Ramon, Edje en de kinderen al op de parkeerplaats op ons te wachten. Het Pieterpad is nu echt af.

Saskia (28-12-2019)