(20-05-2017) Nur wo man zu Fuβ war.... van Millingen aan de Rijn naar Groesbeek - etappe 17

Nur wo man zu Fuβ war, wan man Wirklich…

Zaterdag 20 mei 2017, de dag waarop we denken de Duivelsberg te gaan bedwingen. We lopen vandaag weer een etappe van het Pieterpad, voor ons is het etappe 17 tussen Millingen aan de Rijn en Groesbeek. Het is een etappe van 20,4 kilometer volgens het boekje.

We vertrekken om 6.20 vanuit Kolham, het is ruim 2 en een half uur rijden voor we in Groesbeek bij het eindpunt (waar we de auto weer neerzetten) zullen aankomen. Vanuit Groesbeek moeten we eerst met de bus naar het Centraal Station van Nijmegen, hier hebben we een tijdje om nog even een toiletbezoek te doen en nog even wat extra’s te eten te kopen. Vanaf station Nijmegen gaan we dan met buslijn 80 verder die ons naar Millingen aan de Rijn brengt waar we twee week eerder geëindigd zijn.

Om ongeveer 10.35 uur kunnen we beginnen met lopen. We lopen al snel langs de mooie kerk van Millingen aan de Rijn, het is jammer dat de kerk zo ingebouwd staat. Het maakt het vrijwel onmogelijk er een volledige foto van te maken.
We lopen door Millingen Richting de Grens met Duitsland al snel merken we dat er iets te doen is in Millingen aan de Rijn, het is aardig levendig op straat en als we langs de sportvelden het dorp uitlopen zien we dat het er krioelt van de sportende mensen, wat een drukte. We lopen snel door weg van de drukte. Zodra we het bord einde Millingen aan de Rijn passeren lopen we een heel eind vlak langs de grens, je ziet er vrijwel niets van, het enige teken zijn de grenspalen en de Duitse stroompalen.

 We lopen over een prachtig pad en het is geweldig goed wandelweer, de lucht ziet er met prachtige wolkenpartijen geweldig uit het is echt genieten om zo te beginnen. Als we ongeveer de helft van de eerste kaart gehad hebben beginnen er ineens wat hele dikke druppen regen te vallen. We lopen even stevig door om eventueel bij Zeelandsche Hof even te kunnen schuilen. Gelukkig valt het nog mee en is het zo weer droog, echt nat zijn we niet eens geworden. Na Zeelandsche Hof loopt het Pieterpad weer verder langs de grens over een vrij oneffen graspad, dit is voor mijn voet (hielspoor) minder gunstig maar we moeten er toch langs. Het is in ieder geval een hele troost dat het een prachtig gebied is zo langs de grens. Het fluitenkruid staat langs de sloten, de koeien staan lekker in de weide en het weer blijft prima, zelfs warm.

Zodra we van het graspad afmogen komen we over een mooi bospaadje, we besluiten hier bij het bankje dat we tegen komen even pauze te houden om de voeten even wat rust te gunnen. Helaas blijkt dat dit bankje precies vol in de wind staat dus erg aangenaam zit dit nou ook weer niet. We besluiten het kort te houden en door te lopen.
We komen weer uit op een verharde weg die naar het dorpje Leuth loopt. We lopen langs de Plezenburg, een opvallende Terpboerderij uit 1810 die ze aan het opknappen zijn (dit is ook wel hoognodig).We zien in de verte een ooievaar op het Nest zitten en het lijkt erop alsof deze een aantal jongen in het nest heeft. Het is hier vrij druk bevolkt met ooievaarsnesten, wel heel leuk om te zien.
Als we een tijdje verder gelopen zijn moeten we onderlangs een autoweg over het fietspad waar we erachter komen dat de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella er ook langs loopt. We mogen de drukke autoweg oversteken en komen dan de grensovergang naar Duitsland tegen. We gaan hier de grens over in de richting van het Duitse dorpje Zyfflich, nou ja Duits? De kinderen hier op straat hoor je gewoon Nederlands spreken en het doet er ook niet echt Duits aan, maar toch het is Duitsland. Ook hier zitten weer ooievaars op hun nesten. We zien de Duivelsberg nu ook steeds dichter bij komen. Als we doorlopen lopen we Zyfflich weer uit via het Wylermeer. We steken weer een weg over en komen vlak voor het dorpje Beek aan bij het gebied van de Duivelsberg. Het boekje vermeld; “Er volgt een steile klim”. Hier is niets aan gelogen, het gaat pittig omhoog. We houden een paar keer kort pauze voor we doorlopen omhoog. Als we boven zijn klimmen we nog even verder omhoog naar wat we denken dat het uitzichtpunt is. Helaas valt het uitzicht smerig tegen en zien we alleen maar de bosjes die er om heen staan. Achteraf blijkt dat dit restanten zijn geweest van de middeleeuwse Mottenburcht en blijkt het uitzichtpunt even verderop gelegen te hebben, deze hebben we dus gemist. Na deze kleine tegenvaller besluiten we dat het tijd is voor een pauze en een koud glas drinken bij het pannenkoekenrestaurant de Duivelsberg.
Na even gezeten te hebben besluiten we om weer verder te lopen. Het gaat gelijk aardig naar beneden. En ook met stijgen en dalen lopen we verder, het begint aardig zwaarder te worden maar als het goed is hebben we het lastigste deel gehad. We lopen over mooie bospaadjes die stevig omhoog en omlaag gaan, de omgeving is prachtig en het is jammer dat het zo lastig is om de diepte en hoogte in sommige landschappen op de foto vast te kunnen leggen. Als je echt wilt weten hoe steil sommige hellingen en afdalingen zijn zul je het toch zelf moeten beleven.
Het is inmiddels 17.00 uur en we besluiten weer even te pauzeren voor een broodje en wat drinken. We komen na een pittige afdaling uit bij “ut bankske van Siem (1942-2011)” Het is jammer dat Siem er zelf niet meer kan zitten want het uitzicht is werkelijk prachtig.
Als we klaar zijn met onze pauze krijgen we vrij snel weer een erg steile klim tegen een pad dat bezaaid ligt met puin. Boven gekomen zien we dat we nu vlak bij de Canadese begraafplaats zijn, helaas kun je er vanaf deze kant niet komen en lopen we door. We komen langs de Hoge Hof, een hoeve met uitzicht over het heuvellandschap. We komen weer op een grasweg die we moeten volgen over de heuvels heen. Graspaden en heuvels zijn helemaal een combinatie die mijn voeten niet heel erg meer op prijs stellen, het eindpunt komt steeds dichter bij en dus gaat gewoon het verstand op 0 en de blik op oneindig.
Groesbeek komt in zicht we lopen nog even over de Galgenhei, in de middeleeuwen werd dit veldje gebruikt als executieterrein van de rechtspraak voor de “Heerlijkheid Groesbeek”. Er staan ook nog een stel galgachtige bouwsels bij de ingang van het gebiedje. Via de Galgenhei lopen we Groesbeek binnen. Het stijgt en daalt nog aardig verder. Nog een klein stukje Groesbeek door en dan zijn we eindelijk bij ons eindpunt voor deze keer. We zijn even volledig op en de voeten doen echt zeer. Wel besluiten we nog even met de auto naar de Canadese begraafplaats te rijden, we zijn er nu toch in de buurt.
Op de Canadese begraafplaats liggen 2600 graven van soldaten die tijdens de bevrijding van 1944-1945 het leven lieten. Nog steeds hangen de kransen er die er op 4 mei zijn opgehangen, ze hebben hun beste tijd gehad maar toch vind ik het nog best een mooie symboliek. Nadat we wat rondgekeken hebben gaan we in de auto richting huis. Het was weer een prachtige dag en we zijn moe maar vooral erg voldaan.
Weer een prachtige etappe van het Pieterpad. 315 kilometer Pieterpad al gelopen en nog 183 kilometer te gaan verdeelt in nu nog 9 officiële etappes. Ben benieuwd wat we nog meer gaan tegenkomen.

Volgende keer, 03 juni 2017 lopen we Limburg binnen, etappe 18 Groesbeek – Gennep.
Ik heb er nu al zin in!

Saskia (20-05-2017)