(06-05-2017 en 07-05-2017) reis naar de Rijn van Braamt naar Millingen aan de Rijn - etappe 16

Afgelopen weekend zijn we na een pauze van drie weken eindelijk weer op Pieterpadavontuur geweest, deze keer de etappe van Braamt naar Millingen aan de Rijn (een reis naar de Rijn dus). De afstand volgens het boekje is 24 kilometer (voor ons gevoel zijn het er veel meer).

We vertrekken om 6.20 uur vanuit Kolham. Het is ruim twee en een half uur rijden naar het eindpunt waar we dit weekend de auto laten staan. Als we nog ongeveer een half uur van de eindbestemming zijn gaan we de grens met Duitsland  over en zien we eigenlijk gelijk een grote verandering in het landschap. Klein voorbeeldje alleen al zijn de elektriciteitsdraden die hier nog met enkele lijnen rechtstreeks naar de huizen lopen. We genieten nu al van de mooie uitzichten en het prachtige weer en dan zijn we nog niet eens begonnen met lopen. We rijden de grens naar Nederland weer over naar het dorpje Millingen aan de Rijn. Hier zetten we de auto neer. We zijn nog ruim op tijd en moeten nog ongeveer twintig minuten wachten op de bus.
Gelukkig is het prachtig weer en kunnen we fijn in het zonnetje zitten.

Het openbaar vervoer is vandaag echt wel een uitdaging. We moeten bijna twee en een half uur reizen met bussen en treinen. Als eerste rijden we met de bus naar Centraal Station Nijmegen, van hier uit moeten we met de trein naar Arnhem. In Arnhem moeten we overstappen in een trein die ons naar Doetinchem brengt. Vanuit Doetinchem kunnen we dan het laatste stukje met de bus naar Braamt. De eerste bus in Doetinchem missen we dus mogen we nog een extra half uur wachten op de volgende. Al met al komen we om ongeveer twaalf uur aan in Braamt waar we verder kunnen lopen waar we drie week eerder gestopt zijn.

Vrij snel lopen we Braamt uit en zien voor ons de Hettenheuvel (86m hoogte) liggen. Heuvel klinkt niet zo hoog maar het gebied wat ze Bergherbos noemen heeft een aantal pittige stijgingen en dalingen voor ons in petto. Gelijk als we het bosgebied van de “heuvel” ingaan gaat het vrij steil omhoog. Een pittig begin van deze route dus. We lopen over stijgende en dalende mooie bospaden. Eigenlijk vind ik het jammer dat het niet zoals bij de Sallandse heuvelrug is dat bij iedere top die je bereikt je getrakteerd wordt op een prachtig uitzicht. Hier blijft het enkel bij bos wat je ziet. De rugzakken zijn zwaarder als normaal omdat we de nacht gaan doorbrengen in Tolkamer en we dus even iets meer spullen mee hebben als anders. Het is maar een klein beetje maar voelt als kilo’s. Over het weer hebben we eigenlijk ook niet zo veel te klagen, de zon brand fel en de temperatuur is zelfs warm te noemen. Toch is de omschakeling met het weer van afgelopen week (dikke truienweer) best wel heel groot en hebben we enigszins moeite met de warmte. Als we het einde van de eerste kaart bereiken nemen we dan ook zeker even een pauze, dat hebben we wel verdiend!

Na de pauze lopen we verder, nog meer stijgen en dalen ligt er voor ons. De hellingen en dalen lijken wel steeds steiler te worden en op een gegeven moment als ik achterom kijk slaat de hoogtevrees ongenadig toe, jeetje wat gaan we omhoog zeg ik word er duizelig van en besluit even stil te staan om mijn hoofd weer de goede kant op te krijgen. Gelukkig heb ik hier niet al te lang voor nodig en zodra het ademen weer wat op niveau is lopen we verder. We klimmen verder en steiler om bij een gigantische houten uitkijktoren te komen. Het is mij zo hoog genoeg en ik besluit de toren niet meer te beklimmen, Annelies klimt wel helemaal omhoog. Het uitzicht schijnt fantastisch te zijn. Ik zie het later wel op de foto’s die Annelies genomen heeft, ziet er mooi uit maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt de toren te gaan beklimmen!

We lopen verder en zoals bekend wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden, we dalen ook weer vrij steil af. Het is hier wel een prachtig stuk gebied met meerdere open plekken waardoor je toch prachtige uitzichten krijgt. Genieten dit. We komen langs een wegwijzer “Hollandse Heide” deze naam maakt duidelijk dat de Duitse grens hier vlakbij is; de naam is stellig door de Duitsers gegeven Holländische Heide.
Als we verder lopen komen we al snel weer een wegwijzer tegen met het Pieterpad erop. Pieterburen 276 km en de Sint Pietersberg nog maar 214 km. We komen steeds dichterbij.
Vrijwel ongemerkt gaan we de grens naar Duitsland over. Over de autobahn A12 zien we ineens heel duidelijk dat we Duitsland ingelopen zijn aan de borden langs de weg, Arnhem is ineens geen Arnhem meer maar Arnheim etc.
We lopen over het erf van een boerderij en zien dat er een boer aan het mest uitrijden is. We ruiken nog niets tot ineens een wel erg landelijk luchtje onze neuzen vult. Snel lopen we verder weer het bos in.
We beginnen erg vermoeid te raken van de warmte, de zon, de zware rugzakken en het vele klimmen, we vragen ons af of we het einddoel van deze dag in Tolkamer wel gaan halen. We besluiten even pauze te nemen om toch even te rusten, helaas worden we aan allen kanten geplaagd door kleine kriebelende beestjes die overal lijken te zitten en lopen we verder. We zien de toren van Hoch Elten al in de verte opdoemen. We besluiten door te lopen tot we in ieder geval in Nederland terug zijn en eventueel een taxi kunnen bellen.

In Hoch Elten aangekomen heb ik het gevoel dat alle lasten wat lichter zijn geworden. Er staat hier een prachtige kerk en een bordje waarop staat; “Blick ins Reintal”. Hier ben ik wel even heel nieuwsgierig naar en we besluiten van de route af te wijken en even een blik te werpen. Dit wordt zeker beloond met een prachtig uitzicht over het dal. Het is soms zo de moeite waard hoe moe je ook bent toch even van de route af te wijken. We besluiten alleen wel hetzelfde pad terug te volgen om weer op het Pieterpad te komen, verdwalen hebben we niet echt zin in.
In Hoch Elten licht ook de Drusus Bron, een meer dan 1000 jaar oude waterput genoemd naar de Romeinse veldheer Drusus. De put is 57 meter diep en we krijgen er uitleg en een demonstratie bij van hoe lang het duurt voordat het water beneden is. Dit duurt gewoon 8 seconden! Het schijnt dat dit ook de put is waar kinderen al honderden jaren vragen hoe de burgemeester van Wezel heet. We hebben het zelf niet geprobeerd.
De man van de put verteld dat de meeste mensen die het Pieterpad lopen hier gewoon aan voorbij lopen wat eigenlijk best wel jammer is. Ook zegt de man dat we zeker het hoogste punt bereikt hebben hier in Hoch Elten en dat we alleen nog maar omlaag hoeven, dit geeft ons weer een beetje nieuwe moed.

We lopen verder en inderdaad het daalt alleen nog maar en zelfs nog best wel heel steil ook. Als we beneden zijn aangekomen lopen we onder een spoortunneltje door en dan linksaf zo Nederland weer binnen. Het is inmiddels 17.00 uur en ik besluit de mevrouw van ons logeeradres te bellen om te zeggen dat we het zeer zeker niet redden om zoals afgesproken rond 17.30 uur daar te zijn. Ik vertel haar dat we er aan denken om in Spijk een taxi te nemen omdat het stuk tussen Spijk en Tolkamer toch enkel over de autoweg loopt en ik al van anderen gelezen heb dat het geen fijn stuk is, we zijn moe en we zijn er eigenlijk flauw van voor vandaag. Mevrouw stelt voor of ze ons moet ophalen vanuit Spijk bij de kerk, dit lijkt ons natuurlijk nog beter en ik beloof haar weer te bellen zodra we de kerk in zicht krijgen zodat ze ons kan komen halen. In spijk aangekomen zien we Hoch Elten naast ons hoog op de berg liggen, wat een prachtig gezicht is dat en eigenlijk geeft het ook wel een gevoel van trots dat we daar boven geweest zijn.
Zodra we bij de kerk zijn bel ik voor onze lift. Er zitten meer mensen die zich ook een beetje verkeken hadden op deze etappe te wachten tot ze worden opgepikt, we zijn dus absoluut niet de enigen.
Al snel komt mevrouw ons ophalen. We rijden mee naar haar huis om even wat te drinken en onze spullen achter te laten voor we terug lopen naar Tolkamer om wat te gaan eten aan de kade.

We gaan eten bij kade 7 waar we heerlijk op het terras kunnen zitten. Het eten is hier prima en het personeel vriendelijk. Het is hier dan ook best heel druk en dat kan ik me best voorstellen zo op het terras aan de Rijn.
Zodra we het eten op hebben lopen we terug naar ons logeeradres. We gaan gelijk door naar onze kamers, we kletsen daar nog wat (al hoewel ik me afvraag of ik nog erg lang heb gekletst, ik was erg moe en ben zo in slaap gevallen geloof ik).

De volgende ochtend gaan we tegen 8.30 uur uitgebreid ontbijten, onze gastvrouw heeft het heerlijk verzorgd. We hebben deze dag geen strakke planning. We moeten nog zo’n 6 á 7 km lopen en de laatste pont gaat om 20.00 uur dus we hebben alle tijd.
Tegen een uur of half 10 gaan we na afscheid genomen te hebben weer op pad. We komen lang de scheepswerf en het bijbehorende dorp tuindorp. We lopen een heel eind langs de vluchthaven waar grote schepen liggen aangemeerd.

 Al snel moeten we een weiland in. Dit zorgt wel voor enige uitdaging (gelukkig was ik hier al een beetje op voorbereid door het verslag van iemand anders). We moeten over prikkeldraad via een overstapje wat zeker zijn beste tijd gehad heeft. We zijn erg bij dat we met zijn drieën zijn om elkaar te helpen. Eerst zetten we de rugzakken over het draad zodat die ons niet uit balans kunnen brengen vervolgens stappen we een voor een over het draad en het gaat nog goed ook.

 We lopen nu door de uiterwaard een beetje platgetrapt spoor brengt ons dwars door een kudde prachtige karamelkleurige koeien heen die niet erg van plan zijn voor ons aan de kant te gaan. Gelukkig blijven de koeien aardig rustig en kunnen we er zonder problemen tussendoor lopen. We klimmen weer over het hek van de weide en lopen even terug naar het drenkelingenkerkhofje met enige oorlogsgraven. Aangezien het net dodenherdenking is geweest liggen er op de graven mooie bloemstukken. Het is een fijn idee dat dit nog steeds in ere wordt gehouden. Er liggen hier niet veel graven maar toch is het een prachtige plek om te herdenken aan hen die hun leven hebben gegeven opdat wij vrij kunnen zijn. Als we uitgekeken zijn lopen we verder over een brug. We komen een pieterpadwijzer tegen die aangeeft dat het nog maar 94 kilometer is naar de Pietersberg, gelukkig weten we dat dit er nog minstens 194 moeten zijn. Al snel lopen we om een camping heen, persoonlijk vinden we dit een minder stuk van de route mede door de hoeveelheid fietsers. Zodra we voorbij de camping zijn zien we de steenfabriek liggen. We lopen verder en zien de plaats waar we op de pont moeten al dichterbij komen, het begint wat licht te druppelen maar gelukkig is dit ook zo weer voorbij. Meer als enkele druppen hebben we niet gevoeld.

Bij de plek van de pont aangekomen zien we dat we hem net gemist hebben en denken we dat we een uur moeten wachten, dit valt nog heel erg mee want waarschijnlijk door het grote aantal liefhebbers voor de overvaart blijft het pontje maar heen en weer varen. Na een minuut of 10 kunnen we samen met een stel fietsers de pont op. Normaal gesproken hebben we het niet zo heel erg op de snelle fietsers maar ook dit keer blijkt dat er best aardige tussen zitten. We maken een babbeltje en een geintje en zelfs wat foto’s over en weer terwijl de pont ons naar de overkant vaart. Binnen een mum van tijd zijn we over de Rijn heen. Aan de overkant ligt de Gelderse Poort een leuk uitziend restaurant met een terras. We besluiten hier wat te gaan eten en drinken. Dat gaat helaas absoluut niet zoals we graag zouden willen. Eerst krijgen we maar twee broodjes in plaats van drie, als we zeggen dat we dit niet leuk vinden reageert het meisje van de bediening alsof we haar zojuist persoonlijk aangevallen hebben en zegt dat we ons maar moeten beklagen tot de keuken, ik probeer haar uit te leggen dat zij toch echt ons eerste aanspreekpunt is maar dat het absoluut niet tegen haar als aanval bedoeld is. We vinden het enkel heel vervelend dat het zo loopt. Als dan eindelijk broodje drie geleverd word blijkt het dat er gewoon stukken eierschil inzitten, het is een broodje ham/kaas dus waar dat ei dan vandaan komt? Annelies gaat naar binnen om er wat van te zeggen en krijgt als enige reactie dat ze ons een gratis drankje aanbieden. Eh laat maar zitten dus, deze tent raden we helaas niemand aan!

We lopen Millingen in en zijn bijna bij het eindpunt waar de auto al op ons staat te wachten.
We hebben niet de volledige route gelopen, het stuk tussen Spijk en Tolkamer hebben we overgeslagen. Dat was prima zo, het is ons pad en het zijn onze keuzes en daarvoor zijn we niets of niemand een verklaring schuldig. We hebben het stuk wel gezien in de auto en dat is voor dit stuk wat ons betreft genoeg!

Over twee weken weer een etappe, dan lopen we van Millingen aan de Rijn naar Groesbeek. Een route van ca. 20 kilometer die ons over de Duivelsberg zal leiden. Ben benieuwd!

Saskia (06-05-2017 en 07-05-2017)